მათი გათვითცნობიერებული ტკივილი, გჭირდება შენ, რომ დარჩე ქართველი.

https://m.facebook.com/samshoblosusaxelobic...7591273/?type=3
ეს მიხეილ დვალიშვილის ლექსია, მას სიკვდილი არ უნდოდა, მას სიკვდილი საკუთარი ახლო ადამიანების ღალატად მიაჩნდა.
მაგრამ იყო რაღაც სხვა კატეგორიაც, რითაც საკუთარ ადგილს განსაზღვრავდა.


როცა ასეთ სიმძიმეში შესული ადამიანი თვითონ, თავისი ფეხით შეაბიჯებს იმ განსაცდელს (წავა საომრად), რომელიც გუნებაში ვერ გამოამწყვდია და ლექსში ამოთქვა, ცაში ვარსკვლავი იბადება, ცისარტყელები რვიანებს ხაზავენ, მენორა თავისით ინთება და ბიბლია თავისით იშლება.
ეს უმშვენიერესი წამია კაცობრიობისთვის. წამი, რომელიც ქმნის ერს, ადამიანთა ერთობას.
„ერი, რომლისთვისაც არავინაა მზად მოკვდეს, კვდება“
საქართველო მიშო დვალიშვილმა გადაარჩინა.


წამი რომელიც მოვა.



შენ თუ მზად ხარ დადგე იქ, სადაც გუნება გეუბნება, შენ თუ მზად ხარ აჩუქო დედამიწას პლიუს ერთი პრინციპი, ის წამი შენთან მოვა.
ომად მოვა, მშვიდობად მოვა, ყაჩაღად მოვა, რეიდად მოვა, გამოყლევებულ პოლიციელად მოვა.





ის (ის!)* ლექსი აქ უნდა იყოს, ამ თემაში.

ბოლო ორი დეკადის საუკეთესო ქართული ლექსი.

*ლექსი, რომელმაც ფორუმელებს პრაიავიწელი გადაგვასხა და საკუთარი გახუნებული თავი დაგვანახა.






ნამიოკი-
ეგ ლექსი პოლიტ ფორუმზე დღეს პირველ გვერდზე წერია.

This post has been edited by axalirevolucia on 24 Dec 2017, 21:45

გუგავად?

ეს ვინ თქვა?

This post has been edited by Lаki on 24 Dec 2017, 21:47

ჩვენ, ვინც არასდროს გამოვალთ გარეთ
და ხმას არასდროს შევუერთებთ მშიერ რაინდებს,
არც საპროტესტო წერილებზე მივაწერთ გვარებს
და სხვებსაც, თუკი დაგვიჯერეს, გამოვარიდებთ
ასეთ საქმეებს, დიდ საქმეებს. საკუთარ წვენში
ვინც ვიხარშებით, და ხანდახან თუკი ხმამაღლა
რამე დაგვცდება – მხოლოდ ვიწრო, შინაურ წრეში,
და ისიც მაშინ, თუ სასმელმა გაგვაამაყა.

– ჩვენ, ვინც არასდროს ავტუზულვართ ჩარაზულ კართან
და თუ შევდივართ, იქ შევდივართ, სადაც გვიშვებენ.
ვინც ვკეტავთ ფანჯრებს და სასწრაფოდ ვაფარებთ ფარდას,
როცა ქუჩიდან განწირული ისმის მიშველეთ.
ვინც დიდხანს არვის ვუჩერდებით სალაპარაკოდ,
განსაკუთრებით – თუკი სურვილს თვითონ იჩენენ.
ვინც არა მხოლოდ წაკითხულს და სხვისგან განაგონს,
ჩვენივე თვალით ნანახსაც კი ვეღარ ვიჯერებთ.


– ჩვენ, ვინც არასდროს ვეზიდებით სხვების ჩემოდნებს.
არც სხვას დავიხმართ; მითუმეტეს – თუა ნაცნობი.
ვინც მუდამ ვცდილობთ, არავისგან გავირჩეოდეთ
არც სისუსტით და, მთავარია, არც ვაჟკაცობით.


გავარჩიოთ ნებანება.

უღრან ტყეში ძალინ ძნელია გმირობა. ყველას არ შეუძლია, განა იმიტომ რომ არ უნდა და არ ესმის, იმიტომ რომ მარტოა. განგება გვიგზავნის ასეთ ადამიანებს, მიშა დვალიშვილისნაირებს - რომ უკეთესები გავხდეთ, რომ გულისგულით ვირწმუნოთ ჩვენს მიერ უკვე თითქმის დავიწყებული ჭეშმარიტება - არა მხოლოდ პურითა ერთითა... აცხონოს და გაანათლოს ღმერთმა მისი და მის თანამებრძოლთა სულები...