წარსულის გავლენა აწმყოზე

რამდენად ჯანსაღია წარსულისადმი დამოკიდებულება, როდესაც 10 წლის წინანდელი ამბავის შემდეგ კვლავ არსებობს რაღაც ემოციური კავშირი, შეიძლება არა კონკრეტული პიროვნებისადმი, არამედ ზოგადად მაშინდელი სიტუაციისადმი, ადგილისადმი და ა. შ? როდესაც ეს ემოციური კავშირი იმდენად ძლიერია, რომ ფარავს აწმყოს.

უფრო თვალსაჩინო რომ იყოს, ერთ სიტუაციას მოვიყვან მაგალითად. წარმოიდგინეთ, X და Y პიროვნებები ერთად არიან, უყვართ ერთმანეთი, ბედნიერად ცხოვრობენ. X-ს ჰქონდა ემოციური წარსული, წლების მანძილზე გოგო უყვარდა, ეს სიყვარული უფრო გაიდეალებული იყო, ვიდრე რეალური, რადგან გოგოსთან, რომელიც უყვარდა, თითქმის არ ჰქონია ურთიერთობა, მაგრამ მის დავიწყებას წლები დასჭირდა და დღემდე ახსენდება კონკრეტულ ადგილებზე რაღაც სიტუაციები, რაც იმ დროსა და გოგოს უკავშირდება.

ახლა კი, აწმყოში, უარს ამბობს კონკრეტულ ადგილას წასვლაზე Y-თან ერთად, მაგალითად ზღვაზე, რადგან ადრინდელი რაღაცები ახსენდება, ეს მის ხასიათს ცვლის და დისკომფორტს განაცდევინებს, ამიტომ უარს ამბობს, როცა Y-ს ძალიან უნდა, არა მაინც და მაინც იმ ადგილას, სადაც მოვლენები ვითარდებოდა, არამედ სხვაგან, მთავარია ზღვა იყოს.

მაინტერესებს ახლა, რამდენად ჯანსაღია ეს, როცა ძველისადმი დამოკიდებულება სწონის აწმყოს და ახლანდელ საყვარელ ადამინთან დოის სასიამოვნოდ გატარებაზე უარს ათქმევინებს.

თუ ვინმეს გქონიათ მსგავსი შემთხვევა, ან ვინმემ იცით, რას ნიშავს ეს ფსიქოლოგიურად, რატომაა ასე მიჯაჭვული წარსულზე, ამიხსენით რა.

მე მგონია, რომ არ არის ეს ნორმალური, ან იქნებ ვცდები. მაინტერესებს თქვენი აზრი

რამდენად სწორედ მესმის/ გავიგე მსჯელობის საგანი არვიცი, მაგრამ მაინც .....

ვფიქრობ, რომ პიროვნების აგრეკვეული მდგომარეობა - ფრუსტრაციის (იმედგაცრუება, სასოწარკვეთის მდგომარეობა) პოზიტიური როლი პიროვნული ზრდის პროცესში ყველასათვის ნაცნობია.

ზომიერი ფრუსტრაცია ახდენს პიროვნების მობილიზაციას, საკუთარი პოტენციალის რეალიზაციისთვის საჭირო განწყობის შექმნას. ეს ჩვეულებრივი ჯანსაღი და ბუნებრივი პროცესია.

ხოლო გეშტალტ თერაპიაში (მთელი - გარკვეული რეალობა, განსხვავებული მისი ნაწილების ჯამისაგან, ან პიროვნების მთლიანობის და ფიგურა-ფონის იდეა ) პიროვნული ზრდის შედეგი “ მომწიფებად” მოიხსენიება.

სიმწიფის მიღწევა რთული და პრობლემემური გზის გავლას გულისხმობს. თუ არ მოხდა კონკრეტული ცხოვრებისეული ეტაპის დასრულება/გეშტალტი, ყოველთვის მოსალოდნელია იმ "წარსულის " ამოტივტივება და უსიამოვნო, ან დეპრესიული, ნევროტული,, ხელიშემშლელი მდგომარეობის არსებობა. რაღაც ეტაპი აუცილებლად უნდა დასრულდეს "შენში", სანამ მეორე ეტაპზე გადახვალ, რომ მერე სულერთი იყოს შენთვის იმ ადგილებისა, თუ ადმაიანების, საგნების და ა.შ არსებობა, სადაც X და Y პიროვნებები იკვეთებოდნენ.....

ტვინი საერთოდ ისეა მოწყობილი რომ გამოცდილების მიხედვით სწავლობს რაა არის მისთვის საშიში და რა უსაფრთხო . ანუ ცეცხლს რომ ერთხელ მოკიდებ ხელს მეორეჯერ უკვე იცი რომ დაწვავს მაგრამ ამის მიუხედავად ფაქტია რომ საჭიროების შემთხვევაში ცეცხლის დანთება ჩვეულებრივი მომენტია . ემოციების გავლენა ზოგიერთს უფრო ძლიერია . ამიტომ აუცილებელია ტკივილი რომელიც წარსულთან გაკავშირებს კარგად გაიაზრო თუ იმ ადგილს ან ნივთაან შეხებაში ყოფნა გაშინებს გამოდის რომ პრობლემა არაა მოგვარებული ბოლომდე . მართალი ხარ სულაც არაა ეს მოვლენა ნორმალური თუმცა არც არანორმალურია შესაძლებელია გამკლავება და აუცილებელიც კი .

ნუ მიეჯაჭვებით წარსულს
იცხოვრეთ აწმყოთი (ანუ ისე თითქოს ბოლო დღეა სიცოცხლის)
ნუ იფიქრებთ (დაგეგმავთ) მომავალზე...


ასე უფრო გაგიადვილდებათ ცხოვრებაც და ურთიერთობაც...

ტავად წარსულის პიროვნება თუ ხარ, ზნაჩიტ ემოციური ხარ;

სტრესი ნარცისიზმში გადადის;