საქართველოს მთავარი პრობლემა არის, საბჭოთა სამართალმემკვიდრეობა

როგორც იცით დამოუკიდებელი საქართველოს მთავრობამ 1921 წელს კაპიტულაციას ხელი არ მოაწერა. რაც იმას ნიშნავდა რომ ბოლშევიკურმა რუსეთმა საქართველოს ოკუპაციის მიუხედავად სამართლებრივად ჩვენ მაინც ვერ დაგვამარცხა და მთელი 70 წლიანი საბჭოთა ოკუპაციის განმავლობაში რუსეთთან ომის მდგომარეობაში ვრჩებოდით. 1989 წლის 9 აპრილის აქციაც რუსეთის წინააღმდეგ თავისუფლებისათვის მებრძოლი საქართველოს ომის მშვიდობიანი არაძალისმიერი პოლიტიკური გზით გაგრძელება იყო. იმდენად რამდენადაც ამას მოჰყვა კომუნიზმის კოლაფსი და სსრ კავშირის დაშლა, საქართველო ამ ომში გამარჯვებული გამოვიდა.
ოღონდ ამერიკამ საქართველოს ეს გამარჯვება მოჰპარა და მან საკუთარი თავი გამოაცხადა ცივ ომში გამარჯვებულად. გამსახურდიას და შევარდნაძის ხელისუფლებებმა კი მაშინდელ ორომტრიალში დღევანდელი საქართველო გამოაცხადეს არა 1918-21 წლების დამოუკიდებელი საქართველოს სამართალმემკვიდრედ, არამედ საქართველოს სსრს სამართალმემკვიდრედ. ამით მათ ერთის მხრივ რუსეთს სამართლებრივი პასუხისმგებლობა მოუხსნეს საქართველოს 70 წლიანი საბჭოთა ოკუპაციის გამო და მეორეს მხრივ ჩვენც როგორც ერთერთი ყოფილი საბჭოთა რესპუბლიკა, ისევე როგორც რუსეთი და ყველა სხვა ყოფილი დანარჩენი საბჭოთა რესპუბლიკები უკვე ამერიკის მიერ ცივ ომში დამარცხებულ მხარედ გამოვედით. ასეთნაირად შეცვალა ჩვენი სტატუსი გამაჯვებულის ნაცვლად დამარცხებულ მხარედ, რაც ჩვენს გამო საყოველთაო ნორმად იქცა ასევე ყველა დანარჩენ ყოფილ კომუნისტურ ქვეყნებთან მიმართებაშიც.
ამერიკა საქართველოსაც ისევე როგორც რუსეთს და ყველა დანარჩენ საბჭოთა რესპუბლიკებს დღემდის სწორედ ცივ ომში დამარცხებულ მხარედ განიხილავს და ამის შესატყვისადაც ექცევა. ასე რომ ჩვენი მხრიდან დიდი გულუბრყვილობაა, როცა რუსეთთან დაპირისპირებისას ამერიკას ვითომდა ჩვენს მოკავშირედ განვიხილავთ. 90-იან წლებში ამერიკას საქართველოს ეროვნული ინტერესები საერთოდ არ აინტერესებდა და საქართველოში რუსეთის ინტერესებს უფრო ანგარიშს უწევდა. ახლაც როცა ამერიკა ცივი ომის განახლების გამო რუსეთთან უკვე თვითონაც დაპირისპირებულია, საქართველოს ინტერესებს ანგარიშს მაინც ისევ არ გაუწევს და პირიქით საქართველოს გამოიყენებს რუსეთის საწინააღმდეგოდ. ეს ის შემთხვევაა როცა პრინციპი ჩემი მტრის მტერი ჩემი მეგობარია ვერ იმუშავებს. ეს მდგომარეობა ბადებს ლოგიკურ კითხვას - ეს თუ ასეა მაშინ ასეთი თავგამოდებით რატომ მივისწრაფით ნატოსკენ?
ზვიად გამსახურდიას დროინდელი ე. წ. უზენაესი საბჭო მთლიანად პროვოკატორებისაგან შედგებოდა. მის მიერ გამოცემული ე. წ. 1991 წლის 9 აპრილის დამოუკიდებლობის აქტი, რომელზეც დღემდეა აგებული საქართველოს პოსტსაბჭოური ფსევდოსახელმწიფოებრიობა არის ენით გაუგონარი სიყალბე და ქართველი ხალხის აბუჩად აგდება. საქართველოს უკვე ჰქონდა 1918 წლის 26 მაისის დამოუკიდებლობის ორიგინალი აქტი და ჩვენ არ გვჭირდებოდა არავითარი ახალი აქტი. 1991 წლის 31 მარტის რეფერენდუმიც იყო თვალთმაქცობა. იმიტომ რომ ამ რეფერედუმთ ხალხს ეკითხებოდნენ გინდათ თუ არა რომ საქართველს სახელმწიფოებრივი დამოუკიდებლობა არდგეს 1918 წლის 26 მაისის დამოუკიდებლობის აქტის საფუძველზეო და როცა ამ კითხვას ხალხმა დადებითად უპასუხა, უზენაესმა საბჭომ სახელმწიფოებრიობა 1918 წლის 26 მაისის დამოუკიდებლობის საფუძველზე კი არ აღადგინა, არამედ 1991 წლის 9 აპრილის ეს გაყალბებული აქტი შემოგვაჩეჩა ხელში. ამით სინამდვილეში უპირველესყოვლისა სრულიად უკანონოდ სწორედ 1918 წლის 26 მაისის დამოუკიდებლობის აქტი და რაც მთავარია 1921 წლის მუდმივი კონსტიტუცია იქნა გაუქმებული. ამის შემდეგ ჩამოაგდეს გამსახურდიას ხელისუფლება. 1992 წელს უკვე შევარდნაძის მეთაურობით იქნა არჩეული მხოლოდ და მხოლოდ ასეთივე პროვოკატორებისაგან შემდგარი პარლამენტი. ამ ან რომელიმა შემდგომ პარლამენტში თუნდაც ერთი პატიოსანი დეპუტატი რომ მოხვედრილიყო, იგი პირველ რიგში 1991 წლის 9 აპრილის ყალბი აქტის გაუქმებას და საქართველოს სამართლებრივ საფუძვლებზე დაბრუნების საკითხს დააყენებდა. ოღონდ ეს დღემდე არ მომხდარა. ასეთი გაყალბებული სახელმწიფოებრიობით კი საქართველოს ერთი დღეც არ შეუძლია არსებობა. ასე რომ ჩვენ დღემდე არც საქართველოს დამოუკიდებელი სახელმწიფოებრიობა აღგვიდგენია და არც არავითარი დამოუკიდებელი სახელმწიფოს შექმნა არ დაგვიწყია. ამიტომ თუ არა დასავლეთის მფარველობა, ჩვენ მაშინვე რუსეთი ან ნებისმიერი სხვა მტერი დაგვიპყრობს. აი რატომ ცდილობს ჩვენი ხელისუფლება ნატოსთან შეკედლებას და თუ ჩვენ ამ ხელისუფლებასაც არ დავამხობთ და საქართველოს სახელმწიფო აქტებს არ გავასწორებთ ყველივე ზემოთთქმულის შემდეგ ჩვენ რაიმე სხვა გზა არცა გვაქვს. აი რევოლუცია და კიდევ ხელისუფლების კიდევ ერთი დამხობა კი საქართველოს ნამდვილად არ სჭირდება.
ასეთ სამართლებრივ საფუძველზე შექმნილი ფსევდოსახელმწიფო რუსეთის ან დასავლეთის მფარველობის ქვეშ უნდა იყოს. ამიტომაც საქართველოს პოლიტიკურ სცენაზე ჩვენ ვხედავთ მხოლოდ პრორუსულ ან პროდასავლულ პოლიტიკოსებს. ქართული ორიენტაციის პოლიტიკოსები კი ბუნებაში აღარ არსებობენ. აი, ეს არის მიზეზი იმისა რის გამოც მოხდა ე. წ. სამოქალაქო ომი, რის ფგამოც დაირღვა საქართველოს ტერიტორიული მთლიანობა და 2008 წლისს აგვისტოს ომშიც პირიქით ჩვენ გამოგვიყვანეს აგრესორ მხარედ.

ძალიან საინტერსეო თემა საკმაოდ წინააღმდეგობრივი მემკვიდრეობით, საკმაოთ გათვითცნობიერებული უნდა იყო ამ ისტორიულ დეტალებში, პოლემიკაში რომ შეხვიდე თემის ავტორთან.

როდესაც პირველად ეს ვიდოები ვნახე სიცილი ვერ შევიკავე და გავიფიქრე ეს სირები არიან მეთქი, მაგრამ შემდეგ როცა გავიხსენე მხედრიონის ჩვენი ვაჟკაცი გაჩხერილი მეომრები, და ჩვენს მიერ წაგებული ბოლო სამი ომი სიმწრის ცრემლები წამომივიდა და ვთქვი სირები პაკისტანელები, ინდოელი და ბერძენი მეომრები კი არა ჩვენ ვყოფილვართ მეთქი.
https://www.youtube.com/watch?v=0l33w-AclSE
https://www.youtube.com/watch?v=j3c8pBr5pcs
https://www.youtube.com/watch?v=c7Y-bhTZJxY
ძველი ბერძნები და რომაელები უბადლო მეომრები იყვნენ, მაგრამ ისინი თავიანთ უძლეველობას იდეალური სამხედრო წესრიგით და მწყობრის დაჭერით იძენდნენ. ამპარტავან ბარბაროსებს ეს ეპაზორებოდათ და ამიტომაც დედა ჰქონდათ ხოლმე ბრძოლის ველზე ნატირები.
ასეთ ბარბაროსებს შორის იყო სომხეთის მეფეთ მეფის ტიგრან დიდის 300 ათასიანი არმია, რომელიც რომაელმა მხედარმა ლუკულუსმა 30 ჯერ უფრო მცირე რიცხოვანი ჯარით დაამარცხა. ტიგრანკერტის ბრძოლაში რომაელებმა ასი ათასი სომეხი მოკლეს, ასი ათასი ტყვედ ჩაიგდეს, დანარჩენმა ასი ათასმა ბრძოლის ველიდან გაქცევით უშველა თავს და თვითონ კი მხოლოდ 5 მეომარი დაჰკარგეს. აი როგორ უბედურებამდე შეუძლია საერთო სიბრიყვეს და მართლაცდა ბარბაროსობას რომელიმე ერეის მიყვანა. დღეს სწორედ ასეთი საყოველთაო ბარბარუსული სიბრიყვე გვჭირს ქართველებსაც.
თემას რომელიც მე აქ წამოვწიე 28 წელია რაც საქართველოსთვის ყველაზე უფრო სამკვდრო-სასიცოცხლო მნიშვნელობა აქვს, მაგრამ ქართველი ხალხი უკვე იმდენად არის ზომბირებული რომ ლოგიკური აზროვნების ნატამალიც კი აღარა გვაქვს შერჩენილი.
რა უნდა ქნა კაცმა ასეთ სიტუაციაში?
რომაელები თავიანთ რკინისებურ წესრიგს ფასციით ამყარებდნენ. ფასცია იყო წნელების კონა, რომელშიც ნაჯახიც იდო. ამ ფასციას მატარებელთ ლიქტორები ერქვათ. რომის რესპუბლიკაში უმაღლესი ხელისუფლების მატარებლებად ორი კონსული ირჩეოდა და თვითეულ კონსულა ასთი 12 ლიქტორი დაჰყვებოდა თან. თუ ვინმე ლეგიონში წესრიგს და წყობას დაარღვევდა, მას ლიქტორები ჯერ გაწკეპლავდნენ და შემდეგ კი თავს კვეთთდენ. თუ რომის რესპუბლიკაც ძალიან დიდი განსაცდელი შეექმნებოდა, მაგალითად თუ მათზე დაუმარცხებელი ჰანიბალი ილაშქრებდა, მაშინ რომაელები ორი კონსულის ნაცვლად ექვსი თვის ვადით უკვე დიქტატორს ირჩევდნენ. და მას უკვე 24 ლიქტორი ეძლეოდა.
დღეს საქართველოს ერთადერთი ხსნა ასეთი 24 ლიქტორიანი დიქტატორის არჩევაა, რათა მან ქვეყანაში საყოველთაო ბარბაროსული სიბრიყვე აღკვეთოს და ერი ამ მომაკვდინებელი განსაცდელისგან გადაარჩინოს.

საქართველოს მტავარი პრობლემა ეგ არ არის.

მთავარი პრობლემა არის ის, რომ კანონი არ არის ყველასათვის ერთი. (კანონის წინაშე ყველა თანსწორი უნდა იყოს)

ესე რომ იყოს, ნებისმიერი უვარგისი კანონის პირობებშიც ბევრად უკეთესი სიტუაცია და წინსვლა იქნებოდა ქვეყანაში.

bridgestone

მე დავასახელე საქართველოს უდავოდ ყველაზე მთავარი სამკვდრო სასიცოცხლო პრობლემა და წინა პოსტში მოვიყვანე ბარბაროსი 300 000 სომეხისა და ლუკულუსის ორი ლეგიონის ბრძოლის მაგალითიც. მაგრამ საქმეც ის არის რომ დღევანდელ ზომბირებულ ქართველებზე არავითარი არგუმენტი არა სჭრის. აი სწორედ ამიტომ არის საჭირო ფასცია. ის ვინც საერთო სავალდებულო წესს არ დაემორჩილება და იტყვის ჩემის აზრით საბრძოლო წყობის დაჭერა საჭირო არ არისო, კათალიკოსი ან პრეზიდენტიც რომ იყოს ჯქრ უნდა საჯაროდ გაიწკეპლოს და მერე თავიც მოეკვეთოს.