ხანდახან უმწეობის განცდა მეუფლბა

მთელი დღე საველე სამუშაოზე ვმუშაობ დიდ გაშლილ სივრცეში მთებში და ხშირად უმწეობის№განცდა მეუფლება
ამდენი ტექნიკა ბღავის, ამხელა სივრცეა მე კი სიტყვებს ვთარგმნი და ხანდახან უმწეობის№განცდა მეუფლება
ადამიანი ბუნებას ებრძვის მაგრქმ მაინც უმწეოა
უმწეოა ჩემი სიტყვაც
დაღლილს ლქმის ფეხზე ჩამეძინოს№ხოლმე
რას აღარ ეპოტინება ადამიანი მაგრამ მაინც უმწეო რჩება
ასე დაგვწყევლა ღმერთმა ოფლითა შენითა მოიპოვე პური შენიო...
ხოდა რაას აღარ ვიგონებთ ვთხრით გვირაბებს, ვქშენებთ ჰესებს, საბაგიროებს

ადამიანი კომფორტის მონად იქცა და რაც უფრო მეტია კომფორტი მქინც უფრო მძაფრია უმწეობის№განცდა

დოჩანა

მეც მიწევს ამ ბოლოს დროს მაგ ბღავილის ყურება/მოსმენა და ვგრძნობ რომ ადამიანის ბრძოლამ ბუნების წინააღმეგ, გადალახა საშიში ზღვარი.

უმწეობის განცდა მეუფლება, როდესაც წარმოვიდგენ თუ როგორ შეიძლება ბუნებამ შური იძიოს ამ ყველაფერზე