საღამოს ღამით მე ამოვედი ბოლო სართულზე
სუსტი ძვლებითა, დაღლილი სახით, მე წამოვწექი აივნის კართან
და დახუნძლული ფიქრთა კონებით მე შევაჩერე სუნთქვა ამაო
აღარც კი ვიცი ვისღა ვეკუთვნი, საით მივდივარ ან რას გადავურჩი...

ჩემი აზრები, ჩემი ფიქრები, ჩემი ტკივილი და ჩემი სევდა
ისევ თან დამდევს, ისევ შრიალებს, არ მიმატოვა, არსად წასულა...
ისევ დავდივარ როგორც მოხუცი, არარაობის დიდი შეგრძნებით
და მე დავმარცხდი ყველა ბრძოლაში და დავეხეთქე ვით მომაკვდავი
იმედის ჰქონით მუდამ დაღლილმა, დავხუჭე თვალი და დავისვენე...

ჩემი სიტყვები... ჩემი სიტყვები... არ შეისმინეს, არად მიიღეს
მე კი გავჩერდი და გავინაბე როგორც ბეღურა ზამთრის ქაოსში.