გვერძე განყოფილებაში ვიღაცამ დაიწუწუნა კაი თემა არ გახსნილაოო აქ კაი ხანიაო. ხოდა აწ გავხსენი.
აზროვნების დოგმები. რა უფრო ცუდია მათი არსებობა თუ ცოდნა ამ არსებობის? ამად ძმაო ყოველი ცეკვა დოგმაა, თუმცა სიტყვა რაა თუ არა – საკმარისად მოქნილი ამ პატარა, შენივე შექმნილი, წრიდან გასაქცევად, გასაპარვად და რაღაც სხვა დოგმებით სხვა დოგმების გაპრავება. თავად დოგმა ყველაზე ფუნდამენტურია. და ყოველი გონება იხრის და უქნევს თავს ამ რამოდენიმე სიტყვაში გადოგმებულ სიტყვებს;
გაჰხედავ ამ მთებს და ამ ღრმულებს და უკვე ხარხარებ!
იმედი. იმედი სამჯერ. ვეუბნები ოქროს თევზს.
პატივს აღარ ვცემ არც მათგანს. გაიგე, ზევსს!
და ეს ბრმა ნება ისევ ჩემს ვენებში ჩქეფს.
მიჰყვები ამ მთებს და ამ ღრმულებს და უკვე ტირიხარ.
შეჰხედავ სამყაროს და ეტყვი: “მინდიხარ!”.
მითხარ რა გინდა ბიჭო ვისი ხარ.
და ვეტყვი ჯინს: სამყაროში შთასხმული ბრძოლა ხმლით და ქაოსით მომინდა. რა ღირს? იქნებ ფასდაკლების გაკეთება მოგინდა? “არა, ფასი იგივეა. დატოვე შენი ადამიანურობა. შენი სიბინძურე. საერთოდ რა გინდა? ძონძებში გახვეულს ბრძოლა მოგინდა?”
ჩაჰხედავ ამ მთებს და ამ ღრმულებს და უკვე კანკალებ.
………….
………….
გაჰხდები ეს მთა და ეს ღრმული და უკვე მკვდარი ხარ;
ინძივიძის ფორმირებაში საკაიფო როლი ენიჭება ათვლის საწყისს და თავის მოტყუების კიდევ ერთ საკაიფო გამოვლინებას, რაიმე ნულს, რომ შემდეგ თვლა შეძლო, მანამ არ აღიგმები პირისაგან მიწისაგან და სამაყროს, ამ შენსავე გვერდით ეფექტს, თანვე წაიღებდე, მაგრამ აქ ლაპარაკია რა უნდა ქნა, რომ არაფერი გინდა მიიღო ა პრიორ. და გინდა ნულზე გაყოფილ სამყაროში თუნდაც სულ პატარა და რაც მთავარია ძალიან ცუნცულა გამოქვაბული იპოვო. რატომ? რომ არ დაიკარგო, რომ ღამეთის მგლების საკბილო არ გახდე;
აზროვნების დოგმები. რა უფრო ცუდია, მათი არსებობა თუ ცოდნა ამ არსებობის?
