2010 წლის 6 იანვარი იყო, ვიყავი ბეთანიაში ძმაკაცთან ერთად...
შობა დგებოდა უკვე მალე, ღამის 10 საათი იყო დაახლოებით...
ერთი გოგო მიყვარდა და ის დამშორდა...
მერე რაღაც იმედებს მაძლევდა

ხოდა მესიჯი მომდის - გიო რას შვები, წამოდი ტაძარში ერთად შევხვდეთ შობასო.
მე მოვატყიე, რომ სახლში ვარ (თბილისში) რადგან მერე უარს მეტყოდა..
ხოდა ასე ისე თორმეტს თხუთმეტი რო დააკლდება იყავი იპოდრომთანო...
კარგი-მეთქი და ეგრევე ჩავიცვი, ძმაკაცს ვუთხარი გავდივარ მე მაგრად მეჩქარება და მალე მოვალ.
გავრბივარ, სადღაც 3 კმ ვირბინე და დაღლა.მაინც ვერ ვიგრძენი.. მაგარი ბურუსი იყო, ტრანსპორტიც არ იყო ვაბშე მანქანებს ხელს ვუწევ არავინ აჩერებს უკვე წყნეთის გზაზე ვარ ბეთანიიდან გამავალი...
ავდექი და პატრულში დავრეკე, მეთქი დავიკარგე...
ოპერატორი მირეკავს ყოველ წუთს, ძალიან ბურუსია და ნელა მოდის, იქნებ გზა იპოვო როგორმე და იქ დაელოდოო..
როგორც იქნა მოვიდა პატრული და ჯიგრულად ჩამსვეს მანქანაში.. მერე დაიწყო დაჯმა შე პიდარასტო ძმაკაცებთან ერთად დათვერი და ტაქსის ფული არ შეინახე , ამხელა გზაზე და ამინდში რო მოგვაცდინეო, მოკლედ სუ ბუზღუნებდნენ და იმის შიში მწონდა დედა არ ეგინებინათ
გზაშივე ჩაიწერეს ჩემი მონაცემები, მერე უფროს გადაურეკეს და გადავრჩი განყოფილებაში მიყვანას, გადაიფიქრა უფროსმა, აღარ გინდა გაუშვითო.
მე მომეშვა, მეთწი მალე მივალ და ამათმა მაია წყნეთელის ძეგლთან ჩამომსვეს :წყნეთში.
ახალი საფიქრალი

ჯიპმა გამოიარა და ხელი ავუწიე გოგო და ბიჭი იჯდნენ, გამიჩერეს და ეს ბიჭი მეუბნება მე მომღერალი ვარ, ასათიანის პროფილში ვიქნები პრემიერა მაქვს და შენს შეყვარებულს მივუძღვნიო

ნუ მოკლედ, 5 წუთის დაგვიანებით მივედი და ის კიდე მზად არ იყო

ბოლო-ბოლო ყველაფერმა კარგად ჩაიარა.
მაგრამ ბოლოს მაინც დამშორდა

მოკლედ რაც ცხოვრებაში გაკეთებული არ მქონდა ის გამაკეთებინა სიყვარულმა
