უგიჟესი ამერიკელი მწერალი! უმაგრესი,უსაყვარლესი,თავისი გიჟური ნაწარმოებებით!
დაიბადა თავისნაირ არანორმალურ მარტის თვეში-18 მარტს და გარდაიცვალა 2009 წელს, 27 იანვარს...
სამწუხაროდ,ვერ ვნახე აქ თემა ამ დიდებულ მწერალზე,თემას ნუ დამიხურავთ,გთხოვთ,ძალიან მიყვარს ეს კაცი თავისი ნამუშევრებით და ჩემთვის არასდროს მოკვდება!
ვის რა გაქვთ წაკითხული??
რომელ ნაწარმოებს თვლით ყველაზე ძლიერ ნაწარმოებად?
ქართთულად ნათარგმნია( რაც მაქვს და ვიცი)
1.ბაჭიების სერია
2.ისთვიქელი ალქაჯები
3.კენტავრი ( ♡♡♡)
4.მამაჩემის ცრემლები
5.ბრაზილია.
* * *
მუტლები 1974
(„სვინგერთა ცხოვრების წესის კლუბში“ გაწევრიანების შემოთავაზების შემდეგ)
თარგმნა შოთა პაპავამ
ვენერა მილოსელს არ ჰქონდა, #####ი არა ჰქონდა, ყოველ შემთხვევაში,
რომელიც მარმარილოში აჩრდილს დატოვებდა, მაგრამ ბოტიჩელის ვენერას,
გადაფარებული ზღვის ანემონის მიუხედავად,
ჰქონდა, უდავოდ წითელბეწვიანი, საყვარელი პირი, რომელსაც ვაკოცებდით,
რომ შეგვეძლოს შესვლა ნახატის არკადულ შრეში.
ჩვენ უნდა შევუხამოთ მუტლები სილამაზის ჩვენეულ რწმენას.
შაბასის „სექტემბრის დილას” თეძოები ჩაკეტილი ჰქონდა, და თოჯინებს
რომლებსაც ბავშვობაში ვხდიდით, იქ არაფერი ჰქონდათ,
დამზადებულია ამერიკაში-ც კი.
მაგრამ ლამაზმანებს რომელთა თაყვანისცემა ახლა უნდა ვისწავლოთ,
გაშლილი აქვთ ფეხები, გადაშლილი, მოტელის ზეწრიან ლოგინში,
და თოვლის ფიფქები, რომლებიც იფურჩქნებიან, ერთმანეთს არ ჰგვანან:
დახვეული დევისპირები, კარიბჭეები და ხვრელები,
თმის აშლილობა, ტუჩები ორაგულის ნაჭრებივით ელვარე,
მორევისებრი კონები კანზე უფრო მგრძნობიარე, შავი ცოცხები,
ჯადოქარი რომ მოაჯდებოდა კრიახით, მიმოფანტულ ვარსკვლავებში
გასაფრენად,
მიშტერებული პროჭები, როგორც მონოკლები, ათცენტიანებივით პატარები.
„მე ვგიჟდები ფრანგულ კულტურაზე და მართლა ჭკუიდან გადაგიყვანთ”
„ულტრა-დახვეწილი წყვილის ნახევარი ეძებს”
„მიყვარს მოდელირება ბიჭებთან ან გოგონებთან და საკაიფო გართობა”
„მოსიყვარულე დიასახლისს უნდა შეხვდეს”
„მიმზიდველი, გახსნილი გონებით, მხიარული, ეგზოტიკური გემოვნებით”
დიდება გლორია ფელაცია ფელიცია მელიტა შენი #####ი
არს პლატონიზმი თავდაყირა და აღებს უმანკოების
ბოლო დუიმს: მე ვკბენ და მე მწამს.
„ვინ მოათავსა ეს თაგვი ჩემს ფეხებს შუა, თუ არა უფალმა?
ვინ აკაკუნებს შემოსვლის მიზნით. ნაირნაირი ღორები.
ჩემი #####ი მე ვარ, ის ქაფდება და უყვარს,
იმიტომ, რომ მისმა სიცარიელემ სხვა არაფერი იცის.
და მოდის მოქნილი ###, თავგაშეშებული ბოღმა,
მკვლელი, რომელიც ძველი ტომრით მოათრევს
რეპროდუქციის ორ აგენტს; სისხლში გაყინული
მარილ-სპერმა ინჯღრევა, რომ ჩემს პომადას შეერიოს.
წიწკნე ჩემი ძუძუსთავი, შე თევზო. ჩემი წამწამები ყლისთავზე გიღიტინებენ.
და ჩემი #####ი, როგორც გამოშტერებული ზვიგენი, აღებს პირს სავახშმოდ.
ჩემს ციხეში შენი თავი მიედება სველ წითელ კედელს
და მოითხოვს შეწყალებას და ჩემი სისხლი უპატაკებს არას.
აი, ჩემი არსი, ჩემი განძი, ბრილიანტზე მარტივი,
სირიულ ოქროზე უკეთ ნაკეთი, კელების წიგნზეც,
ეილერის თეორემაზე უფრო კეთილშობილი, უფრო საყვარელი, ვიდრე ღრმულები
სტუბენის ჭიქაში, რომელშიც შირლი ტემპლი ასხია, - ხორცის ყვავილი, გამოცანა
უფრო ჩახლართული, ვიდრე ბალზამით მოლიპლიპებული პირამიდის ლაბირინთი.
ეთაყვანე!”
იყო და არა იყო რა. იყო ქალი ლოგინში,
რომელიც ჩემი სულის საკოცნელად ქვევით წავიდა და თან უბიძგა
ტრაკს ჩემი სახისკენ და მთელი სხეულით აცახცახდა,
რომ შემეცნო, თუ რა იშვიათი რამ მელოდა; კი,
სვლეპა იყო ექსტაზი, მაგრამ ისეთი ექსტაზი,
რომ ვლოცულობდი მის შორეულ სახის გაჩერებაზე, რათა შემეხვრიპა ის საკუთარი თავი, რომელსაც აკლდა მხოლოდ
დაჩხვლეტილი ვარსკვლავები, ცის კამარად რომ ქცეულიყო.
„ეთაყვანე
ამ ხვრელს, რომელიც მთვარესთან ერთად სისხლიანდება, რათა დაიბადო!”
გაწელილს, როგორც ღმუილს, დაძაბულ ფეხებს შუა
საწყალ ნაპრალს მოაქვს მრგვალი თავის ქალა,
მხიარული ცხოვრების გვირაბი, გემო აღდგომის,
ეშმაკური ხახუნის მეშვეობით
თავისუფლდება კრიტიკული თაფლი შეშლილი ფუტკრისგან
„თქვენ შეგიძლიათ შეხვდეთ ამ სვინგერ გოგოებს”
„თქვენ შეგიძლიათ უშუალოდ ეკონტაქტოთ ამ თავისუფლად მოაზროვნე თანამედროვე ხალხს”
„თუ თქვენ პოლაროიდის ფოტოების ენთუზიასტი ხართ”
„თქვენი გაწევრიანება გარანტირებულია”
„თქვენ აღმოაჩენთ ყველაზე წარმტაც, ინტიმურ”
„თქვენ” და კლიტორი
როგორც პატარა ნაწყენი გოგო სახეს კუთხისკენ ატრიალებს
აბა, საიდან უნდა გვცოდნოდა, რომ თქვენ, ყველა დიდი სატრფოები,
ისეთივე მსხვერპლი იყავით ვაგინის, როგორც საწყალი სატირი,
რომელიც დედამისის IBM-ს ყიდის, რომ სამი ბოზი აიყვანოს
და სამი სრისამი მოიწყოს, მიწაზე, წყალზე და ჰაერში...
„ჩემთვის ეს პატარ-პატარა ბორცვების წმინდა აღრევა იყო”
ახლა კი გვეუბნები, გვეუბნები და გვეუბნები, პატარა ჯადოსნურ ღილაკზე,
დამზრალი ნერვებისგან მოქსოვილზე, ბეწვების ქვეშ.
ვის უნდა სცოდნოდა, რომ შენი ყველა ნაწილის ჭამა შეიძლებოდა?
ისე, რომ ჩვენ შენს პოლიტიკურ მოსაზრებებსაც ვყლაპავთ,
რომ იფცქვნებიან ნათურის შუქზე, როგორც ლიმონის ქერქი დანის ქვეშ.
გვითხარი, ო გვითხარი რატომ, რატომ
შენს კისერზე თმა ამბობს #####ი
და ჩახვეული შენი სიცილი ამბობს #####ი
და შენი ფრჩხილები სიგარეტის გვერდიგვერდ
და შენი ხახის სიწითლე და შენი ცელქობა
და შენი სიყვარული მძინარე ძაღლების და როგორ
აძლევ ფორმას ჰამბურგერებს შიშველი ხელებით და როგორ
იკუზები მტირალა ბავშვისკენ ისე რომ შენი ლაბია
ტოვებს ლაქას საცვალზე ყვირის #####ი #####ი თითქმის
#####ი ზედმეტი #####ი კარგია #####ი
მართალია, რაღაცა არსებითი გაედინება პროცესიდან
როდესაც მდედრი აღიქმება არა როგორც მონსტრული ემისარი
ბუნებრივი სიბნელიდან, არამედ როგორც ადამიანობის მფლობელი
თავისი უფლებებით და გონებით.
მე ამოვქაჩე კბილებით ტამპაქსი და ვიპოვე, საყვარელო,
არც ისე სისხლიანი. მე მომეწონა სიკვდილი შენს ფეხის თითებს შუა.
მოტელის შუქზე გაყვითლებული მოგაშტერდი სრულ კმაყოფილებამდე,
სანამ შენი #####ი ჩემი არ გახდა, და მე გავხდი გოგონა. დავკარგე
ერექცია; ჩემი ცნობიერება კი დარჩა ამდგარი.
შენი პირი ათრთოლდა ჩემს საზარდულთან.
უკან აღარ მახევინებდი. მე გავათავე
და ავტირდი, ტრიუმფალურად, მონანიებით. შენ მითხარი,
გაკვირვების ღიმილით, რომ თბილი იყო,
თბილი შენს ყელში, სადაც მოგხვდა,
მარილიანი კი არა, ტკბილი.
ჩვენ გვინდა შენი მუტლის ავსება, მაგრამ ვმარცხდებით.
ჩემი ტირილი გათავებას წააგავდა. მოსიყვარულე მონსტრო,
შენ გადაყლაპე ჩემი ცრემლები. ჩვენ მიჯნურები ვიყავით.
მე მეშინოდა. ვეთაყვანები შენს #####ს. მაგრამ რატომ
არის მხოლოდ ერთი? ერთი საკმარისია? შე #####ო
„მე მზად ვარ... და ასევე მზად არიან ასობით
ახალგაზრდა გოგონები თქვენთვის!”
კორინა, შენს მძღნერშიც კი არის რაღაც სათქმელი.
„თავისუფლების ხანის ავანგარდი” (კორონეტი)
„კულტურული ფენომენის აღზევება” (ფლეიბოი)
„დოქტორი გილბერტ ბარტელი, ცნობილი კულტურის ანთროპოლოგი”
„უთვლელი გვერდები ღირსეული სექსუალური ცოდნის,
რომელსაც ლომის წილი ექნება თქვენი სექსუალური შეცნობის ძიებაში. მხოლოდ წმინდა შეცნობაში
შეიძლება ადამიანს ჰქონდეს იმედი „სიფრთხილე ჩვენი სახელია!”
დაფნე, შენი სიმდიდრე სველდება. დადექი. წაიკუზე. გაიღიმე.
რას იტყვით აპდაიკის ამ შემოქმედებაზე?
მადლობა შოთა პაპავას ასეთი მაგარი ნათარგმნისთვის
მიმაგრებული სურათი (გადიდებისთვის დაუწკაპუნეთ სურათზე)
John Updike, ჯონ ჰოიერ აპდაიკი
