ძალიან ცუდი რაღაც შემემთხვა რამოდენიმე თვის წინ,რომელმაც მთელი ზაფხული ჩამიმწარა და ეს რაღაც ძალიან დიდი ხნის წინ დაიწყო....
ყველფერი დაიწყო შორეულ 2000წელ
ერთმა პატრა ქერა თმიანმა გოგომ,რომლეიც ჩემი კლასელი იყო პირველად გამიღიმა და მეც იგვე ჟესტით დავუბრუნე ხურდა...
აი,ასე დაიწყო ჩვენი მეგობრობა!
ვიყოფთით ერთ მერხს,ბუფეტში პერაშკებს...
ერთმანეთის ტკივილს და სიხარულს ვიზარებდით და ერთად ვოცნებოდით...
გადიოდა წლები და ჩვენი მეგობრობა უფრო მტკიცდებოდა...
სანამ არ შეგვისრულად 18 წელი და არ აღმოვაჩინე რომ ყველა ბიჭზე ვეჭვიანობდი ,რომლებიც მასთან ტრიალებდა ახლოს...
თანდათან ვხვდებოიდ რომ მაში მეგობარს არაღრ ვხედავდი და ის ჩემთვის იყო უმშვენიერესი ქალი!
მეტიც,ოცნების ქალი
აუტანელი გახდა ეს ყველაფერი
ერთ დღესაც გამოვუტყდი და ვაღიარე თუ რას ვგრძნობდი მის მიმართ....
საპასუხოდ მივიღე ტრადიცული სიტყვები: კარგი ბიჭი ვარ,უკეთეს გოგოს ვიმსახურებ,ის ვერასოდეს აღმიქვამს მამაკაცად და არ სურს
ჩვენი მეგობრობის დასრულება და ჩემი დაკარგვა,მოკლედ ბლა...ბლა...ბლაა...
მე დროს ვითხოვ და ვწყვეტ ყოველგვარ კავშირს მასთან
გამოყლევებული ბიძაჩემს მივყავარ მონასტერში და მთავაზობს ბერად აღკვეცვას
იქ ვარესად ცუდათ ვხდები და ვეშვები -ჭაობში მოკლედ სრული პიზდეცი მაქვს
გადის წლები და ამ გოგოს ვივიწყებ,ნუ რაღაც დონეზე
რამოდენიმე წლის წინ აღვადგინეთ ურთიერთობა...
და ამ ზაფხულს ის ჩემს მკლავებში აღმოჩნდა...
ამდენი წლის შემდეგ პირველად ვიწექი ქალთან რომელიც მთელი არსებით მიყვარდა და ეს ბავშვური სიყვარული ან აკვიატება არ იყო
ისევ ის ემოციები და ისევ ოცნებები...
მაგრამ ფაფუ
2საათია რაც გავიგე სიმართლე ,ნუ მანმდე ვეჭვობდი რაღაცას
მართლა ყველფერზე ყოფილა ქალები წამსვლელი
რატომ არის ეს სამყარო ასე უსამართლო რომ ის გვიყვარდება,ვინც ამის ღირსი არაა