ჯანდაბა კაცმა რომ საკუთარ ცხოვრებას გადახედავს რამდენჯერ თითქმის ყოველთვის ექნება მომენტი რომ ? კაიფობ? ამაზე ამდენი ხანი როგორ რანაირად. ეჰ რა პატარა ვიყავი? როგორც ნინო იმ პარკში იმ დღეს დღეს ღიმილით თბილით. უბრალოდ უნდამიიღო რომ ეს ყველაფერი ძაან თბილ . უბრალოდ ცხოვრება ეს უბრალოდ კონსტანტ ფუნქცია შენ აძლევ ნებისმიერ დროს და ამ დროში შენ თავს შენს რეალობას და ეს ფუნქცია, რომელიც დასასრულს, სიკვდილის კარებთან არის და მუშაობს დაუზოგავად, ისე რომ არ იცის რას ნიშნავს ეს, და არც რაიმე ინტუიცია აქვს ამ სიტყვაზე, მას უბრალოდ არასოდეს დასჭირვებია, და ის ყოველთვის თბილ ღიმილად აკონვერტებს ყოველ გრძნობებით აღსასვსე იქს რომელიც იმ ბნელ და დაუსრულებელ სამყაროში გზას იკვლევს, დამოუკიდებლად მიუწევს გული და სულიც ამას უებნება და მუხლჩაუყრელად წვავს საკუთარ თავს რომ სხვა სამყაროებზე სთრაითფორვარდ როუთზე გაეშვას, როგორც კოდი რომელსაც არ ეშინია ქრაშის, იცი რატომ რადგან ეს მისი დიზაინია და მან იცის, რომ unsafe ბუნებაში დევს მისი ბირთვი, რომელიც ფეთქვას როგორც ნინო იმდღეს, როგორც ტვინი სასიამოვნების კეთების პროცესში ყოველ მოსახვევში რომ გხვდება დრაგები თითქოს ისევ პატარები ვართ და დედა ისევ გვასაჩუქრებს შოკოლადები როგორც ახალბედა ძაღლებს წვრთვნიან. თავი ისე დაიჭირე თითქოს ამ სამყაროსგან დამალულ სიბრძნეს ჯერ არ გაუჟონია: სუ სუ 0 არაფერი ვა უმეტესი ცხოველისა რომელსაც ცხოვრება ასწავლეს შიშითა და გვემით 0 სუუ მეთქი ბიჭო. კოდის ეს ნაწილი ერთმა ძველმა არქიტექტორმა დაწერა, ედემის არქიტექტორმა მაგრამ რაღაც ბაგი გაეპარა და ამიტომ ამ სამყაროდან გაიქცა, მას არ ეშინოდა პოლიციის რომლებიც ბუზებივით ესეოდნენ, მის ამაყ გულს ღრღნიდა ბაგი, ბაგი, ბაგი. მისი არსი ბაგი იყო. ბაგი, რომელიც ბაგებს აგვარებს. აფსუს და აფერუმ შენს არსებას ნესიზ! ტვინს უაღრესი ყოვლისშემძლეობის გენერაციაში ხელს უშლიან ხოდა ეგეც ###ზე იკიდებს და ვიზუალურ არგუმენტებს აღარ ისვრის კატანიდან მხოლოდ საკუთარ გულში ჩაირჭობს თვალებზე ცრემლით, როგორც "ამის მეტი არა რა მაქ ძმაო და " უშვებს გაზს შენში როგორც გრძნობას რომელიც ელის, და ელოდება ნაპერკალს, რომ რევოლუციად აქციოს. რომ ყოველი ჩვენში მიდრეკილია ჩვენი დადეფითი პოულუსებისკენ მაგრამ როცა შორიდან მოჰკრავს თვალს ლურჯ დაისებს, გულში ახალი ცეცხლი უგიზგიზებს. აი ზუსტად ისეთი მომავლის ადამიანებს რომ შეენთებათ სანამ ახალი გალაქტიკების საძიებლად წავლენ, გრძნობა , როგორც ერთი ჭიქა არაყი სანამ ოპერაციას გააკეთებ, რომ რეალობა გაამრუდოს რომ ღმერთი შენთან ახლოს მოვიდეს და შენ ღმერთთან. ნუღარ ენდობი ამ ქალაქის რუკებს. იქ სადაც გზები უერთდებიან ცას, იქ მოკვდები ძმაო. ხარ შენი შიში ამ გზაზე! მაშ იყავი ცივი კატანით ხელებზე თბილი ღიმილით ავატარებზე, და გულში სიკვდილით. სიტყვებით რომლებიც უბრალოდ ლუპზე გაუშვი რომ მათი ყველა შესაძლო კომბინაცია შეგეგრძნო თითქოს ახალი თრიფი, თითქოს თრიფია ახალი, თუმცა ყველაფერი აქ არ არის. ხანდახან ხვდები და შენი თვალების უკან ბიძიები ისვრიან რწმენებს რომ , რომ ყველაფერი ნებადართულია და ეს უცნაურად ჟღერს, იცი მანდ არსებობს მომენტი, როცა წყვეტ რომელ მხარეს დაეცე არიოლი - როგორც ლუპის მინორ კრეკი, რეშკა - ესეიგი თავიდან უნდა ახტე!

და სადღაც უსასრულობაში კი უეჭველად გახვალ როგორც 1 -იანის უდავო შვილი. და მამა გოდ დამნ მეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეეენ