ესეიგი შეხვედრას რომ ელოდები 1 კვირა და როგორც იქნა დათქმულ დღეს დილით მიიღებ წერილს რომ გამოვიდნენ და მოდიან.
მალევე მუცელში ვიგრძენი რომ მეჯვია, მაგრამ დაკავებული ვიყავი დეტალების მოგვარებით და გადამოწმებით.
გავიდა ცოტახანიც, გადავამოწმე ყველაფერი და ყველაფერი შესანიშნავადაა, მაგრამ მუცელი მებერება, უკვე ბუყბუყებს და ძაან მეჯვია.
ეხლა უკვე საშიში ზონაა, რომ წავიდე და მაშინ მოვიდნენ უპატივცემულობაში ჩამეთვლება...
ამიტომ ვითმენ... ვითმენ... ისინი კი იგვიანებენ, ჰოდა ბოლოს უკვე მუცლიდან თავისკენ რომ მიდის მძღნერი როგორც იქნა გადავწყვიტე რომ წავიდე და მოვჯვა.
მივდივარ ტვალეტისკენ და ისმის ხმა, ვხედავ რომ მოვიდნენ.
ყველა გეგმა წამში ქრება და მხოლოდ მადლობები და კის თქმა რჩება რომ რაც შეიძლება მალე მოვრჩე მაგათთან საუბარს. რეკორდული სიჩქარით ვრჩებით, სასიამოვნოდ გაკვირვებულები არიან...
ისინი მიდიან, მე კი ვჯდები უნიტაზზე, ვჯვავ და ვფიქრობ რა ###ობა გავაკეთე და როგორ გავიჩალიჩე
ამაზე დიდი #ლეობა გადაგხდენიათ? ჩამოყარეთ #ლეობები...