Vol.1 ვერსი იყო, უაპელიროდ დაბრალებას უნდა დახვდეს მტყუანზე დაგინება და ამით უაპელიროდ დამბრალებელის პასჯხისმგებლობის გაღვიძება მეთქი.
მხედველობაში ის მაქვს, რომ საქართველოს ატორტმანებს და აპორწიალებს 4-6 ან მეტი ნახალკა, რომელიც ჭეშმარიტებად საღდება იმის ხარჯზე, რომ დამბრალებელ უმრავლესობას აქვს კონსენსუსი, რომ ეს ბრალდებები გამოდგან ნებისმიერი პოზიტიური ცვლილების საწინააღმდეგო არგუმენტად.
მოდერმააკრძალა - დაგეინებას შეგინებად განვიხილავთ და დაგშანთავთო.

კარგი, არა და ნუ.


დღის წესრიგში დგება ქაართველების დამშვიდების vol2 მეორე გზა, უფრო პირდაპირი და ეფექტური.

აი ეს.

ეს ის შემთხვევაა, როცა ციტატის ავტორს არ დავასხელებ და თქვენ ამოიცნობთ.
სულ რაღაც 5 ცდიდან.
იმიტომ რომ ის ჩემი ალტერ ეგოა
....
ბევრი მიფიქრნია ამ თემაზე...

ზოგჯერ ტრანსპორტში, ზოგჯერ უბორნიაში, ზოგჯერ გიტარაზე ჩამოკვრისას, ზაგჯერ ჩამოკვრისას და ცალსახად ერთ დასკვნამდე მივედი:

მიშაიას გარდა არაფერი არ დაამშვიდებს საქართველოს

დავასაბუთებ:


1. აღვიაროთ უნდა, რომ მიშას დროს იყო გადაცდომები (თუმც, რა თქმა უნდა მიშა საქმის კურსში არ იყო)... უნდა აღიაროს რომ მენეჯმენტში ჰქონდა შეცდომები და ამით იმ დაეჭვებული ამომრჩევლის ეჭვები განაქარწყლოს

2. ახალი მიშა, სულ სხვანაირი იქნება. იმ ხარიზმას რაც მაგას ააქვს ბუნებითგან ბოძებული უდიდესი დაგროვილი გამოცდილება დეემატა

3.საგარეო თემატიკა... მიშაზე კარგად არავინ არ იცნობს უცხო ქვეყნის ჩინოსნებს და ლიდერებს. მიშაზე ადვილად და დროულად ვერავინ ამოიყვანს ამ ჩიხიდან ქვეყანას

....

ციტატის დასასრული


მეც (მოგეხსენებათ ძველებს) სწორედ ეს მიმაჩნია ქართველების დაწყნარების და მდგრადი განვითარების რელსებზე დადგომის უებარ საშუალებად.


ნაცებისგან განსხვავებით მე მიშას მობრჯნებაში ვერ ვხედავ პოტენციალს, რომ ან გეოპოლიტიკაში ან ეკონომიკაში გიგანტური წარმატება ვიქონიოთ.
მაგრამ
მიშას მობრუნებაში მე ვხედავ მთავარ წარმატებას იმაში, რომ ე რ ი დამშვიდდეს, ნეკი მოკაკვოს, აღიაროს რომ : არ ყოფილა ბედნიერების გასაღები პრეზიდენტის (ნებისმიერის) სეიფში და სანამ წარმატებას ჩვენ თვითონ (შრომით და პოლიტიკური აქტიურობით) არ გამოვჭედავთ, წარმატება არ გვექნება.


ცხვჯრაბზუებულმა ბრიტანელებმა, ფრანგებმა და რუმინელებმა პირველივე არჩევნებით გააგდეს ჩერჩილი, დეგოლი და ილიესკუ

მაგრამ მერე მ ო ი ბ რ უ ნ ე ს .
იმ ბოლო ერთ ვადაში მიხვდნენ, რომ არც ომის ტკივილი, არც გამარჯვების კონვეიერი ა რ არის დაკავშირებული ცალკეულ პიროვნება ჩერჩილ, დეგოლ, ილიესკუ, მიშასააკაშვილთან
არამედ წარმატება არის შრომა (ფულისთვის) და ბრძოლა (მიტინგი, პეტიცია, მთავრობის პრესკნგი) უკეთესი სისტემისთვის.



ეზ მინდა მეც საქართველოში.
2024 წელს რომ დავემშვიდობოთ მიშას, და დავიწყოთ ქვეყნის შენება ჩვენვე.