მე და ჩემი მეგობარი გავიჩითეთ რა, გონზოს ვეძახით, ჰოოდა წამო მაგარი ვეში გავჩითეო, წავედით გონზოს სახლში, რაღაც შუში ჭურჭელში უცნაური შეფერილობის ხსნარი დგას, ნაყენიაო რა, დალია ნახევარი, მეორე ნახევარი მე შევხვრიპე...
სავარძელზე ჩამოვჯექი და კედელზე გაკრულ პოსტერებს ვუყურებ: მია უოლასი და ვინსენტ ვეგას სვინგის სცენა, ლილ ტეილორი გრეის სტალკერის როლში არიზონული ოცნებიდან, რაულ დიუკი თავის ნარკოტიკებით ხელში, ალექსი მექნიკური ფორთოხალიდან , ჯეიმს ფონდა უდარდელი ბაიკერიდან და ასე შემდეგ...გონზო ჩემს წინ სავარძელზე ზის და ხელში რაღაც გადაკეცილი ძველი მაკულატურა უჭირავს, 50 - იანი წლების უნდა იყოს, კომიქსებად გადმოცემული აგრესია რომ არის აღბეჭდილი შიგ და ინიავებს.
ჟურნალის ერთ მხარეს დიდ მკერდიანი, წითელ ბიუსჰალტერში, ამავე ფერის ტრუსში და მუხლებამდე ჩექმებში გამოწყობილი ქალია აღბეჭდილი, ვიღაცას ლევორვერს უმიზნებს(აი ისეთი იარაღია ვარსკვლავურ ომებში რო იჩითება) და მეტი აღარ ჩანს, გადაკეცილია...
გონზო ინიავებს ამ ჟურნალს, იქით აქით, იქით აქიათ და მაგრად ასწორებს ბიჭო, სინქრონში თავის ქნევას ვიწყებ, თან რაღაც ტეჩნოა ჩართული დაბალ ხმაზე და მაგრად ვარ....
რამდენიმე წუთი და ეს ქალი, აგრესიული მზერით, წითელ ფორმაში, ნელ ნელა, ტალღასავით გადმოდის ჟურნალიდან, მე მიყურებს, გონზოთქო ვიძახი, ქალი იარაღს მიმიზნებს, გონზოოო უფრო ხმამაღლად მაგრამ გონზოს კიდია, საკაიფოდაა ტიპი, ქალი ბოროტად იღიმის და მიყურებს, აჰაა ჩახმახს გამოჰკრავს თითს და თვალებს ვხუჭავ მაგის დედაცთქო...
თვალებს ვახელ, მაგრამ სჯობდა დახუჭული მქონოდა, შავი სივრცეა ირგვლივ, წყვდიადი, ნელ-ნელა პატარა ციმციმა მანთობელი წერტილები გამოჩნდენ, ვარსკვლავები, აი პლანეტებიც, კოსმოსში ვარ ბიჭო...
ვიღავის სუნთქვა მესმის, მიჯიკავებს, იჯი პოპი გაიჩითა,
-ჰაა რაიყო გაიგხსნა ბიჭოო? - თავის კაწკაწა კბილებს კრეჭს, მერე ძალიან მასკულინური, ტესტოსტერონით გაჟღენთილი ხმით ყვირის -i wanna Be your dooog- და სადღაც ქრება
ძალიან შემეშინდა, თავი უმწეოდ ვიგრძენი, მერე ვხედავ რაღაც, შორს, ციმციმებს და ნელ ნელა მიახლოვდება ძალიან ჩქარაა, ეეე ჩემი სუბარუ, მანქანა ჩემ წინ გაჩერდა და მძღოლმა თავი გადმოყო და თვალებს ვერ დავუჯერე ბიჭო, აჩკიპა გამეჩითა თავის სათვალეებით, გვერდზე ვიღაც გოგო უზის, იბსუს სტუდენტია მგონი. აჩკიპამ შმომხედა და გაიღიმა
- ახია შენზე ჯიგარო - მითხრა და აქსელატირს ფეხი ბოლომდე მიადგა, მანქანა იმ წამსვე სინათლის სიჩქარით გაექანა სადღაც უსასრულობისკენ, რაღაც ფერადი კვამლი დატოვა, აი ისეთი ენციკლოპედიაში რო იჩითება, კოსმოსური ფერადი ნისლეულები, აი ნებულასავით ლამაზი, და ახლა ამ ფერების სუნთქვა დავიწყე, სასიამოვნო იყო, ოდნავ დავმშვიდდი...
მაგრამ რად გინდა, გვერდზე გავიხედე და რას ვხედავ, ჯიმი მორისონი და თეოდსიუსა მოქრიან გამწარებულები წითელი პიკაპით, უკან ბქანზე ჰოლივუდის ნაშობებით დატვირთულები, მე შეშინებული გვერდზე გავხტი არიქა არ დამეჯახოსთქო, ჯიმს თავი გადმოყოფილი აქვს ფანჯრიდან და ყვირის
-თვალებში ვერ იყურები ძმაა? - და ჩაიქროლა...
როგორც იქნა მტვერი გაიფანტა და რას ვხედავ: ორი ტიპი მოსეირნობს, თან მშვიდად ბაასობენ...მომიახლოვდნენ და რას ვხედავ, კაროვიევი და ბეჰემოთი...კაროვიევი თავისი პენსნედან გამჭირვალე მზერას მესვრის, მაკვირდება, აი ფუმფულა, მსუქანა ლენჩუკა ბეჰემოთი კიდე დამცინავად მიყურებს და კაროვიევს ეუბნება,
- შეხედე დისემბა, აჰა ჩვენი სიმპათიური ჰა-ნოცრიც, - მარჯვენა თათს მილაწუნებს ისე რო მაგრად მაბზრიალებს და ხარხარს იწყებს, კაროვიევი დინჯად განაგრძობს ჩემს მზერას
- ახია მაგაზე ლენჩუკ - იღიმის და ორივე მოსეირნენი მშვიდად განაგრძობენ გზას...
ბიჭოოო ლამის სიკვდილი მომინდა, წამოვდექი, ღრმად ვსუნთქავ, ეს სიზმარიათქო ვეუბნები ჩემს თავს და ვგრძნობ სხეულზე რაღაც მეხვევა და მაგრად მიჭერს
-ესეიგი მე, სალიერი და გარნისონა ხოომ? - აჰა შენი პითონიც, თავისი მწვანე ფერის უზარმაზარი სხეულით შემომხვევია, თავით გარს მევლება და ორად გაჭრილი ენით ლოყას მილოკავს, - ესეიგი, აბა ახლა ახსენი რატომ გეშლებით ერთმანეთშიი - განაგრძობს- ახსენი ბიჭოოოო- ბოლო ხმაზე ღრიალებს, პირს აღებს და აჰაა უნდა გადამყლაპოს გონებას ვკარგავ...
ვიღვიძებ, ისევ იქ ვარ, უზარმაზარი, ცეცხლის ფენიქსი მოფრინავს და ზემოდან ხმამაღლა ექოსებრივად მომმართავს
- აჰაა შენი ღამის რაფსოდიაც კოსწიიკ - ნელ ნელა უჩინარდება
- რაფზიიკ შენახარ? რაფზიიკ, გამიყვანე აქიდან, რაფზიიიკ! - გავიძახი ბოლო ხმაზე
- კალიფსოს მიჰყევი - მოისმა შორიდან ისევ ექოსებურად...
ვიღაცამ გვერდზე ჩაიარა, ხელში ურო და ნამგალი ეჭირა, მთვარის შუქზე მისეირნობდა, ეტყობოდა დაღონებული იყო, განაწყენებული
-ერიჰაააა სულ ჩააყლევეს ეს კოსმოსი- ამოიოხრა და გზა განაგრძო...
გვერდზე ვხედავ ვიღაცას შავი მოსასხამი აცვია, გვერდით ნავი ტივტივებს წყალში,
- წამოდი, დრო არ გვაქვს
- რომელი ხარ? - შეშინებული ვეკითხები
- მე კალიფსო ვარ, უკიდურეს დასავლეთიდან, შვილი ატლანტოსისა და დაი კირკესი, ჩემს მიწას ოგია ჰქვია, ისე კი ახლობლები კატუტუს მეძახიან, ჩაჯექი ნავში უნდა გავცუროთ..
არ ვიცოდი რა მექნა, მეშინოდა, აქიდან წასვლა მინდოდა და მეც ჩავჯექი ნავში...
უცებ ნაპირთან ვიღაცამ კორვეტი მოაყენა და კალიფსოს ეკითხება მომდევნო რეისი როდის გადისო, კალიფსომ მე არ ვიცი, ახლა დაკვეთით ვმუშაობო...
ნიჩაბი მოუსვა და უშფოთველად, აუღელვებლად უსასრულო სიმსვიდეში შევცურეთ...
რომ გავიღვიძე ოფლიანი ვიყავი....
» სპოილერის ნახვისთვის დააწკაპუნეთ აქ «
აუ რა დრო მოვკალი რო იცოდეთ სმნ
This post has been edited by Dr.Kostava on 22 Nov 2019, 12:01 
ტრანსი, ის ტრანსი არა კაცო
