პირველყოფილური ინსტინქტის დასასრული თუ…?

როგორც ვიცით ყველამ, პარტნიორად იგივე ცხოვრების მეგზურად ქალი ირჩევს ძლიერ მამრს, რომელიც ძლიერია ყველა ასპექტში. ნუ რაც მეტში, მით უკეთესი.
ფიზიკური, მატერიალური, ფსიქიკური. ამას ვამართლებთ იმით რომ კარგი გენი გვინდა, ჩვენი ნაშიერისთის კარგი დამცველი და ასე შემდეგ.

მაგრამ ბევრი საპირისპირო მაგალითია როცა პარტნიორად ირჩევენ შშმ-ებს, მატერიალურად და სტატუსით სუსტებს.

ერთ მაგალითს გეტყვით. ერთი ქალია (32წლის) ორი მნიშვნელოვანი მამრია მის ცხოვრებაში. ერთი იყო, მეორე არის.
პირველი უტრაკობის და ლუზერობის სრული პაკეტი. არ აქვს ფინანსები, არც პერსპექტივები, არც მებრძოლი და ძლიერია, არც დამცველი, არც ჯანმრთელი, არც არაფერი. ტიპია რომელიც აქეთ სარჩენი და დასაცავია. ამისგან შვილი უნდა.
მეორე მამრი ძლიერი, შემდგარი, ტრაკიანი. საიმედო მუჟიკური და ნუ კაი კაცი რაა, როგორიც უნდა იყოს კაცი, რომელსაც შეუძლია დაგიცვას, უზრუნველყოს ყველაფერი. ამისგან არ უნდა შვილი. ჯანმრთელი და ყველაფერი კარგით შემკული კაცისგან.

რანაირად?

იმნაირად რო ის პირველი ადვილი შესანარჩუნებელია და ალბათ რაღაც მოყვება ისეთი, რის გამოც აქვს გეზი აღებული მაგ ქალს მაგ კონკრეტული კაცისკენ.

მეორესთან კი იჟიმავებს ხოლმე გემრიელად და ეგ იქნება.

არაფერი ახალი არაა მაგაში, ჩვეულებრივი პრაქტიკაა ქალების მხრიდან მსგავსი სტრატეგია.