ანზორ ჭითანავას ლექსები

გთხოვთ შეაფასოთ ჩემი მეგობრის ლექსები
--------------------------------------------------

უძლური ვარ გრძნობის წინაშე!
უსუსური ვარ გრძნობის წინაშე!
უიმედოდ ვარ გრძნობის წინაშე!
უბედურიც ვარ გრძნობის გარეშე!

უსამართლოა ალბად ეს გრძნობა!

გრძნობა მე მტენის, აღმავსებს ძალით,
გრძნობა გმირად მხდის უცნობის ღამის,
გრძნობა მაფხიზლებს და მასულდგმულებს!
გრძნობა აღმაფრენს ზეცაში წამით!
გრძნობა იმედს მგვრის ყველაფრერ კარგის!

უსამართლოა ალბად ეს გრძნობა!
* * *
სიყვარულისთვის დავთმე ფიქრები,
გრძნობა ეს ძლიერი მგონია გმირობა!
მაშინ გამახსენდაა ფრენა უფრთებოდ,
მომეცა ძალა პარატა მოკვდავს,
ღამით მინათებს გზას მზე,
ყოველი ჩასუნთქვა გემრიელია,
თურმე რა ყოფილა თვალის ახელა,
როცა თვალთუწვდენელ ფიქრს და ემოციას,
ასე მარტივად გიძალს შეხება
მოგზაურობა ყველა ვარსკვლავზე,
როცა მთვარე მხოლოდ შენთვის ინთება.
ყველაფერი ეს და კიდევ ბევრი უთქმელი,
მხოლოდ ერთისთვის,
ასე მორცხვად რომ გელანდება!
* * *
ჩურჩულით ნათქვამს ქვეყნად რა დალევს?
მაგრამ ეშხია როცა ღრიალით!
მე მთელს ქვეყანას გავაგებინებ,
რომ შენ მიყვარხარ გულით! ტრფიალით!
მე შენ მიყვარხარ!
შენ შეგეჩვიე!
მინდა გიყურო სანამ ვარსებობ!
ჩემი თვალები არ დაიღლება!
შენ ხომ არსებობ!?!
* * *
ემი სიტყვები შენთვის ფუჭია!
განა საქმე ფულშია? უფასო სიყვარულშია!
ულევ სიხარულშია და ბავშვის პატარა გულშია!
ნუ დაიჩემებ ჩემობას!
ნუ დაიჩემებ მისობას!
ვერ გაუძლებს შენი გული სიყვარულის მარადისობას!
ლამაზი მტევნის ნაზი თითები,
ცვრიანი ბალიშით ალერსობს კანზე,
წუთები მსგავსი შენთვის ოქროა,
ყველაფერს რომ სჯობს ამ ქვეყანაზე!
* * *
ოდესღაც ერთხელ განგკითხავს ღმერთი,
როცა ეწვევი სამოთხის კარზე,
გზაგასაყარზე მარტო ხარ- ერთი,
გაშიშვლებული ცოდვებით სავსე.

გიელავს ის, რაც არასდროს გეგრძნო,
არც სხეულია, არც კუნთი, არც სახე,
გიელავს სული და ხვდები რომ დადგა,
დრო როცა ღმერთი, პირისპირ ნახე!

უსიტყვოდ ხედავ მადლსაც და ჭუჭყსაც,
თუ რა შეგეძლო, სად ჩაიარე მოხუცთან ჩქარა,
როდესაც უფალმა გარგუნა შანსი,
შენ კი იმ შანსის დაიწყე ფლანგვა.

ცხოვრების ბირთვი სულის თვალებით სხვაგვარად ჩანდა,
წინ გაიარა ყოფიერების წამმა და დამანახა სიცოცხლის ძალა,
რაში ყოფილა ბუნების ხიბლი, ცხოველთა ყოფის უცვლელი რითმი,
ადამიანთა მოდგმის რუტინა, საუკეებად რომ წარუდგინა.
წრეზე დავდივართ ყოველი მოდგმა, რამდენი ვფლანგეთ დრო და სიკეთე,

ვინ კაცად დარჩა, ვინაც იომა, ვინაც მშვიდობა დათმო იოლად,
ყველამ იცხოვრა თავის პარტია,
აქ მთავარია- ვინ გვაპატია?!

ამაოებას როცა მიენდე,
შენ დაივიწყე სამოთხის კარი!
როცა მთხოვნელი არ შეიმჩნიე,
როდესაც რწმენა დაკარგე ბავშვის,
გულში როდესაც იბადა ეჭვმა,
როდესაც წესად იქციე მტრობა,
მაშინ დაეცი და სულიერად დაიწყე ლპობა.

უეცრად ფიქრმა დაგისვა დანა,
და მიწიერი მომადგა ოფლი,
ჩემში გაცოცხლდა უკვდავი სული
ჩემში იბადა ცხოვრების ჟინმა
მაგრამ რომ მივხვდი ეს იყო ბოლო
თავი დავხარე , დავმალე სახე
შემრცხვა, უფლის წინ გაშიშვლებული სიმართლე ვნახე
ჭეშმარიტებას გვიან რომ მივხვდი.

ჩემთვის ჩურჩულით დავიწყე ბოდვა,
თითქოს ხალხისთვის მინდოდა კარნახი,
რა საშინელი ყოფილა ცოდვა,
უსიყვარულოდ! ცხოველად ყოფნა.

თავი ავწიე, ცოდვათა ცრემლი მიშლიდა მზერას,
მე მაშინ მივხვდი ცხოვრების მიზანს, როცა პასუხი მომკითხა წმინდამ,
სადიდებელი ყოფილა ერთი,
შენ ერთადერთი, მოსიყვარულე უცვლელი-ღმერთი!

This post has been edited by KANCELARIA on 18 Oct 2019, 14:28

KANCELARIA

შენც ხვდები ხომ, ცუდი რომ არის?!.