რაღაც სტაგნაციის დიდ ეტაპზე ვიმყოფებით
და მომავალში კარგი რამე არც გვეჭყანება
ვერც ვერაფერი გვაიმედებს
და
არაფერი არ გვეშველება ...
ვინც ცოცხლები ვართ, 20 წელზე ზემოთ
მგონი ტყუილად მოვედით დედამიწაზე.
ვწვალობთ, ვჯახირობთ, ვჭამთ და ვჯვამთ,
უმცირეს სიყვარულს, პატივისცემას, თავაზიანობას ვიღებთ (უმცირესზე უმცირესს)
და მაგაზე ნაკლებს გავცემთ.
და მერე ვპოსტავთ
საუკეთესო რამ, რაც ჩემს შვილს შემიძლია გავუკეთო, ახლა რო ვფიქრობ,
ემიგრაციაში წასვლაა.
საყვედურს ამაზე მაინც არ მეტყვის.
პ.ს. არა, ვიცი, რომ თქვენ არ ხართ ასეთი უნაიროები და სულ სხვა ცხოვრებით ცხოვრობთ