მუხრან მაჭავარიანი - რომ არ ამეღო ხელში წიგნი

რომ არ ამეღო ხელში წიგნი,

თოხი მჭეროდა.

რომ არ გამედგა ფეხი ჩვენი კაკლის ჩეროდან.

რომ მეთოხნა და შემესარა მხოლოდ ვენახი.

დიდი ქალაქი

რომ არ მენახა! -


მეყოლებოდა ახლა ხარები.

შემოდგომაზე მთიდან შეშას ჩამოვიტანდი.

არ ვიქნებოდი აღარც ღარიბი,

აღარც მდიდარი.


ცოლი ყოველდღე თიხის კეცებს გაახურებდა,

ცივ სოხანეზე

გადმოდგამდა ლობიოს ქოთნით.

მეყვარებოდა როგორც მიყვარს მინდვრად ყურება -

აიზლაზნება

მინდვრებიდან

როდესაც ორთქლი.


პარასკეობით საჩხერეში გავყიდდი სიმინდს,

მეუღლეს ჩემსას

ჩითის კაბას ვუყიდდი იმით.


სოფლის სკოლაში ორი ბავშვი -

ჩემიც ივლიდა;

ბიჭს ალბათ ვანო ერქმეოდა ,

გოგოს - ივლიტა, -

რომ არ ამეღო ხელში წიგნი,

თოხი მჭეროდა.

რომ არ გამედგა ფეხი ჩვენი კაკლის ჩეროდან.

_____
ნაღდია!

დოჩან, იზვინი...

კამპოტში უნდა იმას ის ვქნა






რაღაცას გრძნობდა

This post has been edited by erfiro on 7 Mar 2020, 00:14

უჰჰ, კაი ლექსია.........საკაიფოა................