პირველ კურსზე ,როდესაც ვიყავი ძმაკაცებმა გადავწყვიტეთ წავსულიყავით
ლაშქრობაში ბორკომ-ხარაგაულის პარკში.ნოემბერი-დეკემბრის პერიოდი იყო
იქეთაც საკმაოდ კარგი თოვლი იყო.საკმაოდ რთული გზა იყო იმისათვის ვინც ლაშქრობაში
მიდიოდა პირველად და საკმაოდ მანძილიც იყო გასავლელი,მიტუმეტეს,რომ ტვირთი უნდა გკიდებოდა თან.
სამწუხაროდ იქ,რარაც მონასტერი იყო, მაგრამ ვერ მოვახერხეთ მონახულებ და მეორე დღეს დავიძარით უკან წამოსასვლელად
,როცა ბილიკს მოვყვებოდით ბიჭებმა გადაწყვიტე რომ დამჯდარიყვნე და ქვევით ჩასრიალებულიყვნენ
ინერციის ძალით,პირველ მცდელობაზე ძალიან დიდი ადრენალანინის მოზღვავება ვიგრძენი და გამისწორდა.
შემდეგ მეორე ასეთ ჩამოსასრიალებზე მე თქი მოდი ამის დედაც გავრისკავ რა მიდის ჩემი.თან ინერციით რომ წასულიყავი და დანიშნულების ადგილამდე მოხვედრილიყავი ერთი 200-300მეტრი უნდა მესრიალა დამჯდარს.მეც დავჯექი და წავედი ინერციით ქვემოთ მარა რა წავედი თავ ვეღარ ვიმორჩილებ
ვსო უკვე მკვდარივართქვა ვფიქრობ,უცბად ხის მორევმა ამაგდო მაღლა ამ სისწრაფეზე და რამდენი ტრიალი ვაკეთე
მე ტვითონაც არ ვიცოდი,საბოლოოდ იმდენი ვიგორიალე და გარშემო ყველა ხეს ავცდი,რაც იყო
და საბოლოოდ ტრაფარეტთან ტრაკით დავჯექი ამდენ ტრიალში ავხედე ტრაფარეტს და კეთილი იყოს თქვენი მობრძანებაო
მე თქვი თქვენი კეთილებიცთქვა.იქედან ძმაკაცები მეძახოდნენ ცოცხლაი ხარო,ისე გადავრჩი რო ერთი ნაკაწრიც არ მქონია.
მოყევით თქვენი ტრაგი-კომედიური ისტორიებიც რა გადაგხდენიათ თავს
This post has been edited by მეტამორფოზა on 5 Oct 2020, 20:09 
ტრაგი-კომედიური ისტორიები
