მხოლოდ მეგობრებს მივმართავ (სათითაოდ რომ არ გწეროთ, ამიტომ საჯაროდ):
გეხვეწებით, არ დაიჯეროთ, რომ ოდესმე მისი დაკერვა მეცადოს ან წამით მაინც შემეხედოს როგორც ბიჭისთვის.
და უარზე გამიშვა კი არა, ნაცნობურ-მეგობრულ-საყვარლურად მწერდა, მაგრამ ბოლო ასეთი საუბრისას მეზარებოდა მასთან ლაპარაკი, მოსაწყენი იყო ჩემთვის და ზრდილობისთვის ვპასუხობდი (ჩემი მაშინდელი ზედმეტად კარგი ადამიანობის ჯეკიც). რასაც მერე ალბათ მიხვდა და აღარ მოუწერია.
ამის დაბრალებაღა აკლდა და აი, ესაც მაკადრა. დაკერვაო, ჩემი.

წმეპო, გინდაც არ გაინტერესებდეთ, მაინც მინდოდა გცოდნოდათ.
This post has been edited by *Artless* on 20 Dec 2020, 00:23