ავტობუსში ავედი, უცებ გაიტენა...
ვიღაც დაქლიავებული ქალი ჯერ ჩემს გვერდით იდგა, ტელეფონში რაღაცეებს უყურებდა, უცნაურად მიყურებდა, მერე კონტროლიორს ჰკითხა სად ვართოზ არადა დინამო როგორ ვერ უნდა გაარჩიო, ეს კონტროლიორი გაგიჟდა, მაგრამ თავს იკავებდა.
მერე ყოველ ამომსვლელს აკვირდებოდა და შენიშვნას იძლეოდა პირბადეზე, აქაც გაფრენას იყო. მერე ბარათები და ასე შემდეგ.
ზოგმა პლეხანოვით თუ მიდისო, ზოგმა ბარათაშვილზეო და ეს უსასრულოდ გრძელდებათან დაჯდომის უფლებაც არ აქვთ.
ახლახანს იმ გოგომ მარჯანიშვილის თეატრთან ჰკითხა სად ვართო და ამან თვალებდახუჭულმა უპასუხა წყნარად
მე წარმოვიდგინე ასეთ საგიჟეთში რომ ვიყო დილიდან ღამემდე, რა იქნება წამალი?
თან მეც გავღიზიანდი, ყურსასმენის ამოღებაც დავაიგნორე ამათი ხმა რომ არ გამეგო.
ხოდა დავიწყე ყველაზე კაიფი, იმენა მაგრად მოვიხსენი სტრესიამ ქალმაც უნდა იკაიფოს რა მგონი, ხან გაიღიმოს, პირბადეში იმდენად არ გამოჩნდება, მაგრამ ვერ ხვდება მაგდენს.
ეა კონტროლიოლიორი ჩემი ძაღლის გამომეტყველებქზე დგას, აი ლეკვი რომ მოვიყვანეთ და ეს უმოწყალოდ იყო ნერვებზე ათხრილი .
ახლა ვიღაც ტიპი მოდგას გვერდით ამას რომ ვწერ და იმენა ჰერმიონა მგონიაზ თან ტელეფონზე მიყურწებს ფორუმჯი რომ არის გახსნილი.
ტელეფონი ჯდება, იმენა დამტენთან ვფგავარ მაგრამ ღლეზე მკიდია, მაინც დავიბრიდები
ვიდრე სახლში მივალ უნდა ვიკაიფო რა ხალხზე, სხვა გზა არაა
ხო დამავიწყდა მეთქვა, რომ ერთი ფორუმელიც პროჭულად მაკვირდება ბოლო სკამიდან
, გიცანი ხვად და საერთოდ არ გეტყობოდა რომ.გეცნე და ასეთი სახე მიგეღო
დრო გადის და არაფერი იცვლება, ოჯახზე მიყუდებულცი
