საქართველოში
ჯერ ვფიქრობდი - სულიკო ძალიან მაგარია, ძველ დროს კი გამახსენებს თან ქართული სულია, სენტიმენტები არ მექნება, ვიკაიფებ - მეთქი , მაგრამ
2:22
-ზე
ცრემლები წამოვიდა
ალბათ იმიტომ, რომ ჩემი საქართველო ისეთი აღარაა, როგორიც ბავშვობაში იყო ჩემთვის
- ანუ საყვარელი ადამიანები მომენატრა, რომლებიც ვერასდროს ვეღარ იქნებიან ჩემთან
ჩემთვის საქართველო ქართველებია და უპირველესად ოჯახის წევრები.
ყველაზე მტკივნეული რამ არის წარსული , იქ სადაც ვეღარ დაბრუნდები და იქ სადაც გტკივა და ალბათ სიმღერას თუ შეუძლია ყველაზე მეტად გაგიცოცხლოს და სუსტი წერტილზეც დაგაფიქროს.
ტეხავს უკვე საკუთარ სამშობლოში ემიგრანტად ომ გრძნობ თავს
და ამ დროს ხალხი - 200 წელი მაინც ვიცოცხლებდიო , რა აზრი აქვს ისეთ სიცოცხლეს სადაც
სამუდამოდ ემიგრანტი იქნები, იქ სადაც არც ერთი საყვარელი ადამიანი აღარ გეყოლება, აღარაა ისეთი სამშობლო, როგორიც უწინ.
იფიქრეთ ამაზე
ემიგრანტი გავხდი
