ყველაზე მაგრად ვამუღამებ

მაგრად ვამუღამებ რომ გავდივარ მოსაწევად , ოთახში მოწევა არ ასწორებს.

გადი აივანზე მოწიე , შემოდი დაჯექი და მერე ისევ გადი და შემოდი დაჯექი.


მოთმინება ასწორებს.

ხან საათში 5 -6 ღერს ვეწევი ,მავიწყდება რომ მოვწიე.


ოთახში ღლეობაა მოწევა
ისედაც ასედაც და საერთოდ დიიდ თემაა მაგრამ მოვწიოთ საერთოდ არაა საჭირო ჯანმრთელი სიკვდილი

Asklipiodotaa
ყველაფერი სტრესის გამოა, სტრესი რომ შემცირდება მოწევის სურვილის მოიკლებს, როცა საინტერესო ურთიერთობები გვექნება და ინტერესებიი მოიმატებს. თუმცა რავიცი.

ამ ამინდში გარეთ რო გავიდე ხო მომიწია ყველა სიგარეტი ქარმა
ვერ გავუყოფ ორი ღერი დამრჩა ისედაც დილამდე

dochana
ხო რა ვიცი, ემპეწრი და ლავლოქა მიმტკიცწბდნენ დეორესია არ გაქვსო
თან ყველაზე ღადაობა ისაა, რომ ეგონათ ეს ჩემს ღირსებად წარმოვაჩინე თითქოს.
რატომმითვლება ჩვენთან ყველაფერი ცუდი მოწევიდან და უზომოდ დალევიდან დაწყებული საამაყოდ, ნაღდად არ ვიცი, ზოგადად თავის ვნება.
რაღაც სასწაულად კატასტროფულად არ ვარ, მაგრამ ისე რა

გამუდმებით მინდა სიგარეტი.
ისე დავამუღამე და ტვინი უფრო მთხოვს ვიდრე ორგანიზმი.
ორჯერ ვეცადე დანებება და ორივეჯერ მესამე დღეს დამეწყო ნიკოტინის შიმშილი.
რაღაც საქმით რომ ვარ დაკავებული იმდენად არ მინდება.
შეიძლება საათში რამდენიმე ღერი მოვწიო და მერე
ერთ საათში ერთი, გააჩნია.

არადა ფიტნესტრეკერი მშვენიერ შედეგებს მიდებს