სადაცზე გამახსენდა ერთი ლექსი, რომელიც გლდანს მივუძღვენი ამ 30-ოდე წლის წინ:
სადაც ვშობილვარ, გავზრდილვარ და მისროლია ისარი,
ყველაზე ხარისხიანი და გემრიელიც ის არი,
ფასებსაც მიჩვეული ვარ და არ მეწვება ხელები,
გავკარი პორტუგალიას, მოვხან სერბეთის ველები
ქართველი თუ ხარ, ცეცხლს შენობით ელაპარაკე! მ.ფ.
როცა ერთბაშად ვაგონიდან
შორს, ცისკიდურზე
ჩემი სამშობლოს მთები გამოჩნდნენ -
ჰოი, რარიგად მევიწროვა
მაშინ საყელო! ტ.ი.
ჩაფაან ყორე