რას გულისხმობ, რომ
სიმთვრალე გასაქანს აძლევს იმ ემოციებს და ქმედებებს რასაც სიფხიზლეში საკუთარ "მე"-სთან არ დავეთანხმებოდით, თუ იმ ემოციებს, რომელთაც ვჩქმალავთ, ვნიღბავს სიფხიზლეში?
მეორე შემთხვევაში კითხვა იქნება, ვნიღბავთ თუ გაცნობიერებულად ვაკონტროლებთ, უკეთესისკენ (საზოგადოებრივი ნორმებიდან, შინაგანი მორალიდან და ა.შ გამომდინარე) გარდაქმნის იმედით?
რა არის საერთოდ "მე" რომ, რომელიმე ერთი მდგომარეობა ნამდვილი იყოს? თუ შინაგანი მე - წარმოდგენა საკუთარ თავზე, იდეალურ, საოცნებო მეს დაემთხვა და ზედ სოციალური, სხვათა წარმოდგენა ჩვენზე ერთმანეთს დაემთხვა, მაშინ ვართ ნამდვილები?
მაგრამ ცხოვრება რომ ასეთი მრავალფეროვანია და ჩვენგანაც შესაბამის მრავალფეროვნებას მოითხოვს, აქედან გამომდინარე სიატუაციებიდან, გარემო პირობებიდან გამომდინარე შთაბეჭდილებებს ვიღებთ, ვაძლევთ და იდეალურის სურათიც გვეცვლება?
* * *
რამდენი შეცდომიებიტ მიწერია აბდაუბდა
ჰჰ
"მე" უგუნებოდ შეიქნა.
როდის ხარ შენ ნამდვილი შენ?
