ლეგენდა ჟანგბადაზე

**ჟანგბადას ზღაპარი**

იყო თუ არა, იყო ერთი ზედმეტსახელი, სახელად ჟანგბადა. ის არ იყო ჩვეულებრივი მონსტრი – ჟანგბადა იყო უხილავი, მაგრამ ყველგან მყოფი, თითქოს ჰაერში გაბნეული ჩრდილი. წლების წინ ჟანგბადა საქართველოდან ამერიკაში გადასახლდა, სადაც ქალაქის ხმაურში და ნათელ ნეონებში თავის ადგილს ეძებდა. მაგრამ ამერიკის ქუჩებმა მას სისასტიკე ასწავლეს, და როცა ის საქართველოში დაბრუნდა, მისი გული სიბნელით იყო გაჟღენთილი.

ჟანგბადა ღამით გამოჩნდებოდა, როცა სოფლის ქუჩები ჩუმდებოდა. ის ჩურჩულებდა ხალხის ყურებში, ისეთ ხმას გამოსცემდა, თითქოს ქარი ხევის ხეებს ეფერებოდა, მაგრამ სიტყვები შიშისმომგვრელი იყო. „ვერ გაექცევი... მე ყველგან ვარ“, – ამბობდა ის და ჰაერი მძიმე ხდებოდა, თითქოს სუნთქვა გაგიჭირდებოდა. ხალხი იღვიძებდა შუაღამისას, გრძნობდა, რომ ვიღაც უყურებდა, მაგრამ არავის ხედავდა. ზოგს ეჩვენებოდა, თითქოს მათი ოთახის ჰაერი ჟანგის სუნით იყო გაჟღენთილი.

ერთ ღამეს, პატარა სოფელში, სახელად ხევისუბანი, ჟანგბადამ გადაწყვიტა, თავისი ძალა სრულად გამოეჩინა. ის შევიდა მოხუცი მამა გიორგის სახლში, რომელიც სოფლის ბრძენად ითვლებოდა. ჟანგბადა მის ოთახში მიედინებოდა, როგორც უხილავი ნისლი, და დაიწყო ჩურჩული: „შენი ცოდნა არ გიშველის... მე შენს სუნთქვას წაგართმევ“. მაგრამ მამა გიორგი არ შეშინდა. მან აანთო სანთელი, აიღო ძველი წიგნი, რომელშიც ძველი ქართული ლოცვები ეწერა, და დაიწყო ხმამაღლა კითხვა.

ლოცვის სიტყვებმა ჰაერი გაწმინდა. ჟანგბადა გაბრაზდა, მაგრამ მისი ძალა სუსტდებოდა. მამა გიორგიმ თქვა: „შენ ჰაერში ცხოვრობ, მაგრამ ჩვენი სული შენზე ძლიერია!“ მან სანთლის ალით სპეციალური ნიშანი გააკეთა, რომელიც ჟანგბადას სამუდამოდ განდევნიდა. სოფელმა გაიგო, რომ მამა გიორგიმ დაამარცხა უხილავი მონსტრი, და მას შემდეგ ხევისუბანში ღამეები მშვიდი გახდა.

მაგრამ ზოგი ამბობს, რომ ჟანგბადა ჯერ კიდევ სადღაცაა, ელოდება მომენტს, როცა ხალხი დაივიწყებს ლოცვებს... და ისევ დაბრუნდება, ჰაერში გაჟღენთილი, ჟანგის სუნით.

ვინც წაიკითხეთ დაგვდეთ პატივი და მოკლედ დაწერეთ რას გვასწავლის იგავი

მორალი: ცლოსედ