ორ მდგომარეობაზე მეფიქრება:

ჰიკიკიმორიზე, რომლის შესახებაც ფილმის ლინკს გიზიარებთ
https://vimeo.com/323663836
და ბუნების დეფიციტის დარღვევაზე, რომლის შესახებ მეტი ინფორმაციისთვისაც ეს სტატია იყოს:


,,კვლევებით ბავშვები საშუალოდ 1 სთ-ზე ნაკლებ დროს ატარებენ გარეთ, იმაზე ნაკლებ დროს, ვიდრე პატიმრები ციხეში

ამიტომ რა გასაკვირია, რომ „ბავშვი შეიძლება ას ბრენდს ცნობდეს ლოგოთი, მაგრამ ვერ დაასახელოს ხუთი ადგილობრივი ხე.“
ეს მხოლოდ კულტურული ცვლილება არ არის – ეს ბავშვობის განვითარების კრიზისია.

ბოლო ორი ათწლეულის განმავლობაში, ბუნებასთან ბავშვების ყოველდღიური ურთიერთობის დაკარგვა იმდენად დრამატულია, რომ მკვლევრებმა მას „ბუნების დეფიციტით გამოწვეული დარღვევა“ (Nature Deficit Disorder) უწოდეს – ტერმინი, რომელიც 2005 წელს ჟურნალისტმა რიჩარდ ლოუვმა დაამკვიდრა წიგნში ბოლო ბავშვი ტყეში (Last Child in the Woods).

მიუხედავად იმისა, რომ ეს არ წარმოადგენს დიაგნოზს ფსიქიატრიაში ჯერ, თუმცა დამკვიდრდა, როგორც სოციალური ფენომენი.

იგი მძლავრად ასახავს იმ მრავალრიცხოვან მტკიცებულებებს, რომლებიც აჩვენებს პირდაპირ კავშირს ბუნებრივ გარემოში დროის ნაკლებობასა და ყურადღების დეფიციტის, შფოთვის, დეპრესიის, სიმსუქნის, სოციალური ქცევითი სირთულეების ზრდას შორის.


რა არის ბუნების დეფიციტის დარღვევა?

ეს ტერმინი აღნიშნავს კოგნიტურ, ემოციურ, სოციალურ და ფიზიკურ სირთულეებს, რომლებიც წარმოიშობა მაშინ, როდესაც ბავშვები იზრდებიან ბუნებასთან მცირე ან არარსებული ურთიერთობით.

მთავარი გლობალური ფაქტორები, რომლებიც ამ პრობლემას აძლიერებს, მოიცავს:

ციფრულ თამაშზე გადასვლა – (ბავშვები ატარებენ საშუალოდ 6–8 საათს ეკრანებთან)

სტანდარტიზებული განათლება, რომელიც ტესტებს ანიჭებს უპირატესობას, ხოლო გამოცდილებას - არა

ურბანული დაგეგმვა, რომელიც ზღუდავს ღია, უსაფრთხო ბუნებრივ სივრცეებს

შიშზე დაფუძნებული მშობლის აღზრდის კულტურა, რომელიც ზღუდავს ბავშვის თავისუფალ გადაადგილებას

როგორ მოქმედებს ბუნება ტვინის განვითარებაზე

ბავშვები ბუნებაში არამხოლოდ უფრო დამშვიდებულნი არიან - ისინი რეალურად ჯანსაღი, კონცენტრირებულნი და სოციალურად ჩართულნი ხდებიან.

კვლევები, მათ შორის ამერიკის პედიატრთა აკადემიის, ილინოისის უნივერსიტეტისა და Children & Nature Network-ის მიერ, ადასტურებს, რომ ბუნებასთან რეგულარული ურთიერთობა:

აუმჯობესებს ყურადღებასა და მეხსიერებას
ამცირებს ADHD-ისა და აგრესიული ქცევის სიმპტომებს
ავითარებს კრეატიულობასა და მეტყველებას
აძლიერებს იმუნურ სისტემას და ამცირებს ქრონიკული ანთების დონეს
აუმჯობესებს თანაგრძნობასა და გუნდურ მუშაობას

ბუნებრივ დეფიციტთან დაკავშირებული პრობლემები მხოლოდ ინდივიდუალური ბავშვის საკითხი არ არის - ეს არის სისტემური შედეგი იმ კულტურის და განათლებისა, რომელმაც განყო ბავშვი თავისი ეკოლოგიური საფუძვლებისგან.

ბავშვი არ არის მხოლოდ გონება, რომელიც უნდა შეივსოს ცოდნით – ის არის სხეული მოძრაობაში, გრძნობა კონტაქტში, არსება კავშირში ცოცხალ სამყაროსთან."




როგორ უნდა უზრუნველვყოთ ბავშვების მეტად დაახლოება ბუნებასთან და სოციუმთან?



This post has been edited by φία on 1 Jul 2025, 22:20